กาลครั้งหนึ่ง ณ
พันหนึ่งแห่งอาหรับราตรี
แรงบันดาลใจจาก
The Book of the Thousand Nights and a Night
ริชาร์ด เอฟ. เบอร์ตัน และ แอนดรูว์ แลง
เรียบเรียงและผูกร้อยเรื่องราวใหม่ในแบบ Interactive Fiction โดย
'ก็ ณ ก่อนนั้น'
คุยกันก่อนอ่าน
นิยายที่ท่านถืออยู่ในมือตอนนี้ถูกแปลมาจากนิยายฉบับเก่าดั้งเดิมเรื่อง THE BOOK OF THE THOUSAND NIGHTS AND A NIGHT แปลและเรียบเรียงโดย Richard F. Burton ที่มีลิขสิทธิ์เป็นไปในแบบสาธารณะแล้วในปัจจุบัน แต่ถึงกระนั้น สำหรับนิยายเรื่องนี้ที่ 'ก็ ณ ก่อนนั้น' นำมาแปลและ/หรือปรับแปลงใหม่ก็จะได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย 'สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และส่วนที่แก้ไขเพิ่มเติม' โดยอัตโนมัตินับจากวันที่เผยแพร่ จึงห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง แก้ไข จ่ายแจก โดยไม่รับอนุญาตจากเจ้าของผลงานนี้โดยเด็ดขาด
🔸คำเตือน🔸
1. นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาไม่เหมาะสำหรับเด็ก ผู้ปกครองควรพิจารณา
2. นิยายเรื่องนี้ยังเต็มไปด้วยความเชื่อเก่า ล้าสมัย ดังนั้นคุณผู้อ่านจึงโปรดอ่านเพื่อความบันเทิง
ติดตามกันบนโซเชียลมีเดียเพื่อรับข่าวสารล่าสุด!
ปฐมบท
คำสาบานของสุลต่าน
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในยุคสมัยที่เลือนหายไปในกาลเวลา มีพระมหากษัตริย์แห่งราชวงศ์บานูซาซาน ผู้ครองดินแดนอันกว้างใหญ่ไพศาล ครอบคลุมเกาะแก่งในชมพูทวีปและแผ่นดินจีน พระองค์ทรงเป็นจอมทัพอันเกรียงไกร เปี่ยมไปด้วยอำนาจและบริวารนานัปการ แต่เมื่อถึงกาลจากไป พระองค์ทรงทิ้งโอรสไว้เพียงสองพระองค์ องค์หนึ่งอยู่ในวัยฉกรรจ์ อีกองค์ยังเยาว์วัย ทว่าทั้งคู่ล้วนเป็นอัศวินผู้กล้าหาญ เพียงแต่องค์พี่มีฝีมือในการรบบนหลังอาชาเหนือกว่า
เมื่อกษัตริย์ผู้เป็นบิดาสิ้นพระชนม์ โอรสองค์โตจึงได้ขึ้นครองราชย์ พระองค์ปกครองอาณาจักรด้วยความยุติธรรม เป็นที่รักใคร่ของประชาชนทั้งในพระนครและทั่วราชอาณาจักร พระนามของพระองค์คือ พระเจ้าชาห์ รียาร์ ส่วนโอรสองค์น้องทรงได้รับการสถาปนาให้เป็นกษัตริย์แห่งซามาร์คานด์ อันเป็นแคว้นหนึ่งในดินแดนอนารยชน โดยมีพระนามว่า พระเจ้าชาห์ ซามาน
ทั้งสองพระองค์ทรงครองราชสมบัติด้วยความผาสุกและเป็นธรรม ประชาชนอยู่ร่มเย็นใต้พระบารมีตลอดยี่สิบปี ทว่าหลังผ่านพ้นไปอีกสักพัก พระเจ้าชาห์ รียาร์เกิดความปรารถนาจะพบพระอนุชาขึ้นมาอีกครั้ง ความโหยหาในสายสัมพันธ์ฉุดพระทัยให้คิดถึงพระอนุชาอย่างยิ่ง พระองค์จึงปรึกษามุขมนตรีเกี่ยวกับการเสด็จเยือนซามาร์คานด์ ทว่ามุขมนตรีเห็นว่าไม่ควรเสด็จไปเอง จึงแนะนำให้ส่งสาส์นและเครื่องบรรณาการไปแทน พร้อมเชิญเสด็จพระอนุชาให้เสด็จมาเฝ้า
เมื่อทรงสดับคำแนะนำ กษัตริย์จึงมีพระราชโองการให้จัดเตรียมเครื่องบรรณาการอันวิจิตรตระการตา อาทิ ม้าอานทองฝังเพชร พลทหารชาวมัมลุก นางสนมผู้เลอโฉม และพัสตราภรณ์ล้ำค่าหลากหลาย จากนั้นจึงทรงจารึกพระราชสาส์นถึงพระอนุชา ใจความว่า
"ข้ามีความรักใคร่ในตัวเจ้ายิ่งนัก และหวังจะพบเจ้าอีกครา ข้าจึงขอวิงวอนให้เจ้าสละเวลามาเยี่ยมข้าเถิด ข้าได้ส่งมุขมนตรีไปเตรียมการเดินทางทุกประการแล้ว และหากเจ้ามิได้มาเห็นหน้าข้าอีกครั้ง ข้าคงมิอาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ด้วยเหตุนี้ขอให้เจ้ามาหาข้าโดยไวเถิด"
เมื่อทรงลงพระปรมาภิไธยบนสาส์นแล้ว ก็ทรงมอบให้มุขมนตรี พร้อมกำชับให้เร่งเดินทางโดยเร็ว มุขมนตรีรับสั่งด้วยความเคารพ จากนั้นจึงเร่งเตรียมข้าวของทั้งหลายให้พร้อมภายในสามวัน และออกเดินทางในรุ่งอรุณของวันที่สี่
เขานำขบวนผ่านทะเลทราย ผ่านขุนเขาสูงชัน และผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่ มิได้หยุดพักทั้งกลางวันและกลางคืน ทว่าเมื่อใดที่เข้าสู่ดินแดนของอาณาจักรขึ้นตรงต่อราชบัลลังก์ของพระเจ้าชาห์ รียาร์ เขาจะได้รับการต้อนรับด้วยของกำนัลอันล้ำค่า และอยู่พักสามวันตามธรรมเนียม ก่อนจะเดินทางต่อในวันที่สี่ โดยมีขบวนอารักขาเกียรติยศส่งเสด็จหนึ่งวันเต็ม
เมื่อขบวนราชทูรใกล้ถึงพระนครแห่งซามาร์คานด์ มุขมนตรีจึงส่งราชองครักษ์ไปแจ้งข่าวแก่พระเจ้าชาห์ ซามาน องครักษ์เข้าเฝ้าพระราชา กราบถวายบังคมแทบพระบาทแล้วแจ้งข่าวการเสด็จมาของราชทูต
เมื่อทรงสดับข่าว พระเจ้าชาห์ ซามานจึงมีพระบัญชาให้ขุนนางผู้ใหญ่พร้อมกองทหารออกไปรับรองราชทูต ณ ระยะทางหนึ่งวันเต็ม พวกเขาจัดขบวนเกียรติยศอย่างสมพระเกียรติ และนำขบวนเข้าสู่พระนครอย่างสง่างาม เมื่อมุขมนตรีเสด็จถึงพระราชวัง ก็ถวายบังคมแด่พระเจ้าชาห์ ซามาน พร้อมถวายพระพรชัยมงคลและแจ้งถึงความปรารถนาของพระเชษฐา จากนั้นจึงทูลถวายสาส์นที่นำมา
พระเจ้าชาห์ ซามานทรงทอดพระเนตรสาส์น ตริตรองเนื้อความอย่างละเอียด ครั้นเมื่อทรงเข้าใจโดยถ่องแท้จึงตรัสว่า
"ข้าสดับและจะปฏิบัติตามพระบัญชาของพระเชษฐา"
จากนั้นจึงหันไปตรัสแก่มุขมนตรีว่า
"แต่ข้าจะยังมิออกเดินทางจนกว่าจะครบสามวันแห่งการต้อนรับ"
พระองค์จึงทรงจัดหาที่พำนักสมพระเกียรติแก่ราชทูต และบัญชาให้จัดเตรียมเสบียงอาหารและสิ่งจำเป็นสำหรับกองคณะอย่างครบครัน เพื่อเป็นเกียรติแด่ราชทูตผู้มาเยือน
เมื่อถึงวันที่สี่ พระเจ้าชาห์ ซามานทรงเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง โดยทรงรวบรวมบรรณาการอันวิจิตรสมพระเกียรติของพระเชษฐา และทรงแต่งตั้งมหาอำมาตย์ผู้ใหญ่ให้ดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ระหว่างการไม่อยู่ จากนั้นทรงสั่งให้นำค่ายพักแรม อูฐ ม้า และสัมภาระทั้งหมดไปตั้งอยู่ชานพระนคร เพื่อเตรียมออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้น
ครั้นค่ำลงได้ครึ่งคืน พระองค์นึกขึ้นได้ว่าทรงลืมสิ่งสำคัญบางอย่างไว้ในพระราชวัง จึงเสด็จกลับไปอย่างเงียบเชียบ เมื่อเสด็จถึงตำหนักของพระองค์ก็พบว่าพระมเหสีบรรทมอยู่บนพระแท่นบรรทมของพระองค์เอง และกอดรัดชายครัวผู้มีรูปลักษณ์อัปลักษณ์ ซ้ำยังเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบไขมันจากครัวหลวง ทันทีที่ทอดพระเนตรเห็นภาพนั้น โลกทั้งใบพลันมืดมิดลงต่อพระเนตร พระองค์ตรัสกับพระองค์เองว่า "หากสิ่งนี้เกิดขึ้นในขณะที่ข้ายังอยู่ใกล้พระนคร แล้วเมื่อต้องจากไปเนิ่นนาน นางจะทำการอันเลวทรามถึงเพียงไหนอีก!"
ด้วยเพลิงแค้น พระองค์ทรงชักพระแสงดาบออกมาตัดร่างของทั้งคู่ให้ขาดเป็นสี่ส่วนในดาบเดียว แล้วเสด็จกลับไปยังค่ายโดยมิให้ผู้ใดล่วงรู้ จากนั้นทรงมีพระบัญชาให้ออกเดินทางทันที พระองค์เสด็จไปโดยมีแต่คงเต็มไปด้วยความคิดคำนึงถึงการทรยศของพระมเหสี และครุ่นคิดตลอดเวลาว่า "เหตุใดนางจึงทำเช่นนี้กับข้า? เหตุใดนางจึงเลือกเส้นทางแห่งความตายด้วยน้ำมือนางเอง?" ความเศร้าสลดโถมทับพระองค์จนพระวรกายซูบซีด พระฉวีเปลี่ยนเป็นสีเหลือง และพระพลานามัยทรุดโทรมลงราวกับโรคภัยรุมเร้า มหาอำมาตย์ผู้ติดตามเห็นดังนั้น จึงลดผ่อนการเดินทางให้ช้าลง และหยุดพักนานขึ้นตามจุดแวะพักเพื่อปลอบประโลมพระราชา
เมื่อพระเจ้าชาห์ ซามานเสด็จใกล้ถึงพระนครของพระเจ้าชาห์ รียาร์ พระองค์ส่งผู้นำสารล่วงหน้าไปแจ้งข่าวการเสด็จมาถึง ฝ่ายพระเจ้าชาห์ รียาร์ทรงยินดีปรีดายิ่งนัก ทรงเสด็จออกมาต้อนรับด้วยพระองค์เอง พร้อมด้วยมหาอำมาตย์ ขุนนาง และข้าราชบริพารทั่วทั้งพระนคร และทรงมีพระบัญชาให้ตกแต่งเมืองอย่างงดงามเพื่อต้อนรับพระอนุชา
อย่างไรก็ดี เมื่อพระเชษฐาทอดพระเนตรเห็นพระอนุชาทรงซีดเซียวและซูบผอม ก็ทรงฉงนและตรัสถามถึงเหตุแห่งความเปลี่ยนแปลงนั้น พระเจ้าชาห์ ซามานตรัสตอบว่า "เป็นเพราะความลำบากแห่งการเดินทาง ฝ่าพระบาทอย่าได้ทรงกังวล เพียงแค่ได้พบพระเชษฐา ข้าพระองค์ก็ปลาบปลื้มใจอย่างหาที่สุดมิได้" พระองค์จึงทรงปิดบังความจริงไว้มิให้ใครล่วงรู้ และเสริมว่า "โอ้ พระมหากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่และเทพเจ้าแห่งกาลเวลา ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางทำให้พระวรกายอ่อนแอ และทำให้พระพักตร์หมองคล้ำไปเท่านั้นเอง"
แล้วทั้งสองพระองค์ก็เสด็จเข้าสู่พระราชวัง พระเจ้าชาห์ รียาร์ทรงจัดที่ประทับอันงดงามให้พระอนุชาพำนักอยู่เหนือพระอุทยานอันรื่นรมย์ และเมื่อเวลาผ่านไป พระองค์ทรงสังเกตว่าพระอนุชายังคงมีพระพักตร์หมองคล้ำและทรงซูบผอม จึงทรงคิดว่าอาจเป็นเพราะความอาลัยบ้านเมืองเดิม จึงมิได้ตรัสถามถึงเหตุผลอีก
กระทั่งวันหนึ่ง พระเจ้าชาห์ รียาร์ตรัสขึ้นว่า "โอ้ พระอนุชา ข้าสังเกตเห็นว่าเจ้าดูอิดโรยลงมาก สีพระพักตร์ก็เหลืองซีดกว่าก่อนนัก" พระเจ้าชาห์ ซามานตรัสตอบว่า "โอ้ พระเชษฐา ข้ามีบาดแผลในใจอยู่" แต่ยังคงมิได้เผยถึงเรื่องที่พระองค์ได้พบเห็นในพระมเหสี
ด้วยความเป็นห่วง พระเจ้าชาห์ รียาร์จึงทรงเรียกแพทย์หลวงและผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพรให้มารักษาพระอนุชา แต่ไม่ว่าจะแจกยาหรือถวายโอสถบำรุงใด ๆ ก็มิอาจช่วยเยียวยาได้ เพราะพระเจ้าชาห์ ซามานยังคงเฝ้าครุ่นคิดถึงการทรยศของพระมเหสี ความเศร้าสลดในพระทัยยิ่งเพิ่มพูน และไม่มีการรักษาใดสามารถเยียวยาได้
วันหนึ่ง พระเจ้าชาห์ รียาร์ตรัสขึ้นว่า "ข้าจะเสด็จออกล่าสัตว์และผ่อนคลายพระทัยสักระยะหนึ่ง บางทีอาจทำให้เจ้าเบิกบานขึ้นบ้าง" แต่พระเจ้าชาห์ ซามานทรงปฏิเสธ และตรัสว่า "โอ้ พระเชษฐา หัวใจของข้าไม่ปรารถนาสิ่งใดเช่นนั้น ขอพระองค์ทรงโปรดให้ข้าอยู่ที่นี่เถิด ข้ายังคงถูกพันธนาการด้วยความเจ็บปวดในใจนี้อยู่"
ดังนั้น พระเจ้าชาห์ ซามานจึงทรงใช้เวลาทรงอยู่แต่ภายในพระราชวัง เช้าวันถัดมา เมื่อพระเชษฐาเสด็จออกไปล่าสัตว์ พระองค์เสด็จจากตำหนักของพระองค์และไปประทับยังหนึ่งในหน้าต่างพระราชวังที่ทอดพระเนตรลงมายังพระอุทยาน ทรงครุ่นคิดถึงการทรยศของพระมเหสี และถอนพระทัยออกมาด้วยความปวดร้าวจนมิอาจข่มกลั้นได้
ขณะที่ยังคงอยู่ในห้วงความเศร้าโศกนั้น พลันบานประตูเล็กของพระราชวังซึ่งถูกเก็บรักษาอย่างมิดชิดพลันเปิดออก เผยให้เห็นเหล่านางกำนัลยี่สิบคนรายล้อมพระมเหสีของพระเชห์รียาร์ นางงดงามประหนึ่งนางฟ้า มีรูปโฉมสมบูรณ์แบบทุกประการ ดุจละมั่งน้อยที่กระหายน้ำและก้าวย่างอย่างอ่อนช้อย
เมื่อพระชาห์ ซามานเห็นดังนั้นก็รีบถอยห่างจากช่องหน้าต่าง แต่ยังคงเฝ้ามองกลุ่มคนเหล่านั้นจากที่ซ่อนซึ่งไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น เหล่าสตรีพากันเดินลึกเข้าไปในสวนจนถึงน้ำพุอันไหลรินอยู่กลางสระขนาดใหญ่ แล้วจึงปลดเปลื้องอาภรณ์ออก เผยให้เห็นว่าสิบคนเป็นนางสนมของพระราชา ส่วนอีกสิบคนเป็นทาสชายผิวขาว พวกเขาจับคู่กันทีละคู่ ส่วนพระมเหสีซึ่งไร้คู่ในตอนแรก พลันเปล่งเสียงร้องว่า “มายังข้าเถิด ท่านซาอีด!”
ทันใดนั้นเอง ทาสผิวดำรูปร่างใหญ่โต ดวงตากลอกกลิ้งไปมาราวกับสัตว์ร้าย ปรากฏตัวลงมาจากต้นไม้ มันเดินตรงเข้าไปหาพระมเหสีอย่างองอาจ นางโอบรัดมันไว้แน่น มันก้มลงจูบนาง และคล้องขานางราวกับกระดุมสอดเข้าในรังดุม แล้วจับนางล้มลงกับพื้น ปรนเปรอนางตามใจปรารถนา ในขณะเดียวกัน ทาสชายอื่นก็ร่วมรักกับเหล่านางกำนัลอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งตะวันเริ่มคล้อยต่ำ พวกทาสจึงแยกตัวออกจากกัน ส่วนทาสผิวดำก็ลุกขึ้นจากเรือนร่างของพระมเหสี ชายทั้งหลายรีบแต่งกายให้เรียบร้อย และพากันกลับเข้าไปในพระราชวัง ทิ้งไว้เพียงทาสดำที่ปีนกลับขึ้นไปซ่อนบนต้นไม้เช่นเดิม
เมื่อพระชาห์ ซามานได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จึงรำพึงกับตนเองว่า “ขอสาบานต่อผู้ครองสวรรค์ เคราะห์ของข้าดูเบาบางลงยิ่งนัก! พระเชห์รียาร์ผู้เป็นถึงมหาราชแห่งมหาราชทั้งหลายกลับถูกทรยศถึงเพียงนี้ พระมเหสีของพระองค์ยังหลงใหลคลั่งไคล้ในตัวทาสผู้ต่ำต้อยสกปรกเช่นนั้น แล้วจะหวังอะไรได้อีก! หญิงใดในโลกนี้เล่าที่จะซื่อตรงต่อสามีของตนได้? คำสาปแห่งผู้ครองสวรรค์จงบังเกิดแก่สตรีทั้งปวง และแก่ชายโง่เขลาทั้งหลายที่มอบอำนาจให้พวกนางครอบครอง!”
จากนั้นความเศร้าหมองทั้งหลายก็ค่อยๆ คลี่คลายไปจากพระทัย พระชาห์ ซามานกลับมารับประทานอาหารด้วยความอยากอาหารอย่างที่ไม่ได้เป็นมานาน ทรงขอบคุณผู้ครองสวรรค์และสรรเสริญพระองค์ แล้วผ่านราตรีนั้นไปอย่างสงบสุข หลังจากที่มิได้ลิ้มรสแห่งการหลับใหลมาเป็นเวลานาน วันรุ่งขึ้นทรงเสวยพระกระยาหารมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อย และพลันเริ่มฟื้นคืนสุขภาพแข็งแรงดังเดิม
สิบวันให้หลัง พระเชห์รียาร์เสด็จกลับจากการล่าสัตว์ เมื่อพระชาห์ ซามานเสด็จออกไปต้อนรับ พระเชห์รียาร์สังเกตเห็นว่าสีพระพักตร์ของพระอนุชากลับมาผ่องใส เปี่ยมไปด้วยสุขภาพดี ทรงเสวยอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ไม่เหมือนครั้งก่อนที่ทรงเศร้าหมองจนแทบมิอาจแตะต้องอาหารได้ พระเชห์รียาร์จึงตรัสถามว่า “โอ้น้องชายของข้า ข้าเฝ้าหวังว่าท่านจะมาร่วมล่าสัตว์และพักผ่อนสำราญไปกับข้าในดินแดนแห่งนี้”
พระชาห์ ซามานทรงกล่าวขอบคุณและตรัสปฏิเสธ แล้วทั้งสองก็เสด็จเข้าสู่พระนคร ครั้นแล้วเมื่อประทับในพระราชวังและรับประทานอาหารเสร็จ พระเชห์รียาร์จึงตรัสขึ้นว่า “ข้านึกแปลกใจยิ่งนัก ในตอนแรกข้าคิดว่าความอ่อนล้าและความเศร้าของท่านเกิดจากความคิดถึงครอบครัวและแผ่นดินเกิดของเจ้า ข้าจึงมิได้ซักถามให้มากความ แต่บัดนี้ สีหน้าของเจ้ากลับแจ่มใสอีกครั้ง สุขภาพกลับคืนสู่สภาพเดิม ข้าขอวิงวอนให้เจ้าเปิดเผยถึงต้นเหตุของความทุกข์ในครั้งก่อน และสิ่งใดกันเล่าที่ช่วยเยียวยาหัวใจของเจ้าได้ถึงเพียงนี้ จงบอกข้าโดยไม่ปิดบังเถิด!”
เมื่อชาห์ ซามานได้ฟังดังนั้น ก็ก้มศีรษะลงครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าวว่า “จักบอกให้ทราบถึงเหตุแห่งความเศร้าโศกและสีหน้าซีดเผือด แต่ขอให้อภัยที่ไม่อาจเปิดเผยถึงสาเหตุที่ทำให้กลับคืนสู่สุขภาพดีและความสดใสอีกครั้ง ขออย่าได้คาดคั้นเลย”
ชาห์ รียาร์ซึ่งแปลกใจยิ่งนักจึงกล่าวว่า “จงบอกมาเสียก่อนว่าอะไรเป็นเหตุให้มีสภาพเช่นนั้น”
ชาห์ ซามานจึงตอบว่า “ขอให้ทราบเถิด พี่ชาย เมื่อครั้งส่งมหาอำมาตย์มาเชิญให้เดินทางมาพบ ข้าก็เตรียมตัวออกเดินทาง แต่แล้วกลับนึกขึ้นได้ว่ายังมีสร้อยอัญมณีที่ตั้งใจนำมาเป็นของขวัญให้พี่ จึงย้อนกลับไปเพียงลำพัง และพบว่าภรรยาของตนนอนอยู่บนตั่งในอ้อมแขนของพ่อครัวผิวดำที่อัปลักษณ์นัก ด้วยโทสะข้าจึงสังหารทั้งสองแล้วเดินทางมาพบพี่ แต่เรื่องนี้ก็ยังตามหลอกหลอนจนจิตใจไม่อาจสงบ ทำให้สุขภาพทรุดโทรมลง ขออย่าได้คาดคั้นเรื่องที่ทำให้ข้ากลับมามีชีวิตชีวาอีกเลย”
ชาห์ รียาร์ส่ายศีรษะ มหัศจรรย์ใจและโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างยิ่ง จึงอุทานว่า “แท้จริงแล้ว เล่ห์เหลี่ยมของสตรีนั้นร้ายกาจยิ่งนัก!” แล้วจึงวิงวอนต่อผู้ครองสวรรค์เพื่อปกป้องตน ก่อนจะกล่าวต่อว่า “โอ้น้องชายเอ๋ย เจ้าได้พ้นจากเคราะห์กรรมครั้งใหญ่แล้ว การสังหารภรรยาของเจ้าถือเป็นสิ่งที่สมควร ด้วยเหตุการณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับกษัตริย์ผู้ใดมาก่อน หากเป็นข้า ข้าคงมิอาจพอใจได้เพียงแค่สังหารนางเพียงผู้เดียวเป็นแน่! แต่ขอผู้ครองสวรรค์โปรดให้เจ้าผ่านพ้นเคราะห์กรรมนี้ไปโดยดี บัดนี้จำต้องเล่าให้ข้าฟังแล้วว่ามีสิ่งใดที่ทำให้เจ้าฟื้นคืนสภาพได้รวดเร็วเช่นนี้ เหตุใดเจ้าจึงปิดบังข้าไว้?”
ชาห์ ซามานตอบว่า “โอ้กษัตริย์แห่งยุค ขอได้โปรดให้อภัยเถิด”
“มิได้ เจ้าต้องบอกข้า” ชาห์ รียาร์ยืนยัน
ชาห์ ซามานถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ข้ากลัวว่าหากเล่าให้ฟัง อาจทำให้พี่ต้องโกรธและเป็นทุกข์ยิ่งกว่าข้าเสียอีก”
ชาห์ รียาร์ตอบว่า “หากเป็นเช่นนั้น ก็ยิ่งเป็นเหตุผลที่เจ้าต้องเล่าให้ข้าฟัง จงบอกความจริงแก่ข้าเถิด ข้าขอวิงวอนต่อผู้ครองสวรรค์ให้เจ้ามิได้ปิดบังสิ่งใดจากข้า”
เมื่อถูกคาดคั้นเช่นนั้น ชาห์ ซามานจึงเล่าทุกสิ่งที่ได้เห็น ตั้งแต่ต้นจนจบ พร้อมกล่าวปิดท้ายว่า “เมื่อได้เห็นเคราะห์กรรมของพี่ และการทรยศของพระมเหสี ข้าได้ไตร่ตรองว่า พี่มีวัยวุฒิมากกว่าข้าและเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่กว่า แต่กลับประสบชะตากรรมเช่นนี้ ทำให้ความทุกข์ของข้าดูเล็กน้อยลงไปในทันที จึงสามารถละทิ้งความเศร้าหมอง กินดื่มและนอนหลับได้ดีอีกครั้ง ส่งผลให้สุขภาพฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว นี่คือความจริงทั้งหมด”
เมื่อชาห์ รียาร์ได้ฟังเช่นนั้น ก็บังเกิดโทสะอย่างสุดแสน ความโกรธแล่นพล่านทั่วร่างจนแทบขาดใจ แต่ไม่นานก็ระงับอารมณ์ลงได้ แล้วกล่าวว่า “โอ้พี่น้อง ข้ามิได้กล่าวหาว่าเจ้าโกหก แต่ข้าไม่อาจเชื่อเรื่องนี้ได้ จนกว่าจะเห็นกับตาตนเอง”
ชาห์ ซามานจึงกล่าวว่า “หากพี่ต้องการพิสูจน์ความจริง จงเตรียมตัวออกล่าสัตว์อีกครั้งเถิด แล้วแอบกลับเข้ามาเฝ้าดูทุกสิ่งไปพร้อมกับข้า แล้วพี่จะได้เห็นความจริงกับตาของตนเอง”
ชาห์ รียาร์พยักหน้าเห็นด้วย แล้วประกาศแผนการเดินทางล่าสัตว์อีกครั้ง กองทัพและค่ายพักถูกจัดเตรียมนอกพระนคร กษัตริย์เสด็จออกไปพร้อมกับไพร่พลและประทับอยู่ท่ามกลางค่ายบัญชาการ สั่งห้ามผู้ใดเข้าเฝ้าโดยเด็ดขาด ครั้นถึงยามราตรี ชาห์ รียาร์ทรงเรียกมหาอำมาตย์เข้าเฝ้า แล้วสั่งความว่า “จงประจำตำแหน่งแทนข้า และอย่าให้ผู้ใดล่วงรู้ถึงการหายตัวไปของข้าเป็นเวลาสามวัน”
เมื่อแผนการพร้อมแล้ว สองพี่น้องทรงปลอมองค์และกลับเข้าสู่พระราชวังอย่างลับ ๆ ซ่อนตัวอยู่จนถึงรุ่งสาง แล้วเสด็จขึ้นไปประทับ ณ หน้าต่างที่สามารถมองลงไปยังสวนได้อย่างชัดเจน ไม่นานนัก พระมเหสีและเหล่าสาวใช้ก็เสด็จออกมาเช่นเดียวกับครั้งก่อน มุ่งตรงไปยังน้ำพุที่อยู่กลางสวนหลวง ณ ที่แห่งนั้น พวกนางต่างเปลื้องอาภรณ์ออก เผยให้เห็นว่ามีชายสิบคนในหมู่พวกนาง และแล้วเสียงของพระมเหสีก็ดังก้องขึ้น…
"โอ้ ซาอีด เจ้าอยู่ที่ใด?"
ทันใดนั้น ทาสผิวดำร่างใหญ่ก็โผนลงจากต้นไม้ ร่างสูงใหญ่ของมันพุ่งเข้าหาสตรีตรงหน้าโดยไร้ซึ่งความลังเล แล้วเปล่งเสียงร้องดังลั่นว่า "ข้าคือ ซาอัด อัล ดิน ซาอูด!"
ราชินีหัวเราะรื่นเริง ก่อนที่เหล่าสตรีและบ่าวไพร่จะพากันปล่อยตัวปล่อยใจไปตามความปรารถนาอันร้อนแรง มิใคร่ใส่ใจต่อกาลเวลา จนล่วงผ่านไปสองชั่วยาม เหล่าทาสขาวจึงลุกออกจากอ้อมแขนของนางกำนัล ส่วนทาสผิวดำก็ค่อย ๆ ละออกจากพระวรกายของพระราชินี จากนั้น พวกมันทั้งหมดลงแช่ตัวในอ่างน้ำ พิธีชำระล้างร่างกายถูกกระทำอย่างละเอียด ก่อนที่ทุกคนจะสวมอาภรณ์คืนตามเดิม แล้วลับหายไปภายในพระราชวัง ราวกับว่าเหตุการณ์อื้อฉาวนั้นไม่เคยเกิดขึ้น
เมื่อกษัตริย์ชาห์ เรียร์ทอดพระเนตรเห็นความเสื่อมทรามของราชินีและนางสนม ความรู้สึกโกรธแค้นแล่นพล่านไปทั่วพระวรกาย พระองค์ตระหนักในบัดดลว่า "หากอยากพ้นภัยจากความชั่วร้ายในโลกนี้ มีเพียงความโดดเดี่ยวเท่านั้นที่ปลอดภัย! ขอสาบานต่อผู้สร้างสวรรค์ ชีวิตนี้มิใช่อื่นใดเลย นอกจากความอยุติธรรมอันใหญ่หลวง"
จากนั้นพระองค์ตรัสขึ้นว่า "พี่ชายเอย จงอย่าขัดขวางสิ่งที่ข้าคิดจะทำ" ซึ่งราชาชาห์ ซามานก็พยักหน้าตอบ "ย่อมเป็นดังนั้น"
ราชาชาห์ เรียร์จึงตรัสว่า "ข้าจงละทิ้งซึ่งบัลลังก์เถิด ออกเดินทางไปทั่วแผ่นดินของผู้สร้างสวรรค์ ค้นหาผู้ที่ต้องประสบเคราะห์กรรมเยี่ยงข้า หากไม่พบผู้ใดเลย ก็มิต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไป"
ทั้งสองจึงออกเดินทาง ละทิ้งพระราชวังเบื้องหลัง
ทั้งสองจึงออกเดินทาง ละทิ้งพระราชวังเบื้องหลัง แหวกผ่านคืนวันอันยาวนาน จนมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางทุ่งหญ้า ที่ซึ่งมีลำธารน้ำจืดไหลผ่านริมฝั่งทะเล พวกเขาดื่มน้ำแล้วนั่งพักผ่อนใต้ร่มเงา จนกระทั่งเวลาผ่านไปได้หนึ่งชั่วยาม ก็พลันได้ยินเสียงคำรามกึกก้องราวกับสวรรค์จะถล่มลงมา คลื่นน้ำปั่นป่วนและแตกกระจาย ก่อนที่บางสิ่งจะโผล่ขึ้นจากทะเล มันเป็นเสาสีดำทะมึน สูงล้ำขึ้นสู่ท้องฟ้า และพุ่งตรงเข้ามายังทุ่งหญ้า
ความหวาดกลัวทำให้ทั้งสองเร่งปีนขึ้นไปซ่อนตัวบนยอดไม้สูง และเมื่อทอดสายตามองลงไปก็พบว่า มันคือ ยักษ์จินนี ร่างมหึมา แผงอกกว้างใหญ่ ผิวดำสนิท ใบหน้าดุดันน่าสะพรึง มันแบกหีบคริสตัลใสไว้บนศีรษะ แล้วค่อย ๆ ก้าวขึ้นจากทะเล เดินตรงมายังโคนต้นไม้ ก่อนจะนั่งลงใต้ร่มเงา จากนั้นมันวางหีบลงบนพื้น แง้มฝาออก เผยให้เห็นกล่องเหล็กใบหนึ่งที่ปิดผนึกด้วยแม่กุญแจเจ็ดตัว ซึ่งมันไขออกทีละดอกด้วยกุญแจเหล็กที่พกไว้ข้างเอว
เมื่อกลอนดอกสุดท้ายถูกปลดออก ประตูกรงก็เปิดออกกว้าง และในนั้น หญิงสาวงามผู้หนึ่ง ปรากฏกายออกมา ผิวของนางขาวเนียนราวงาช้าง รูปโฉมงดงามประหนึ่งนางฟ้า ใบหน้าของนางสุกสกาวดังพระจันทร์เพ็ญ ร่างระหงราวลำเทียน ดุจบทกวีของกวีอุตัยยะ ที่เคยบรรยายไว้ว่า:
"นางเจิดจ้าเฉกเช่นอรุณรุ่งที่ฉายแสงผ่านรัตติกาล
ส่องประกายทองสู่แมกไม้ให้ต้องมนต์สะกด
แม้ดวงตะวันยังต้องหลีกทางให้เมื่อนางเผยโฉม
แม้จันทราก็ยังถูกบดบังด้วยรัศมีอันเจิดจรัส"
ปีศาจร้ายพาหญิงสาวมานั่งลงใต้ร่มไม้ข้างกาย มองนางด้วยดวงตาหลงใหลพลางกล่าวว่า
"โอ้ ดวงใจแห่งข้า! แม่หญิงสูงศักดิ์ผู้เป็นที่รัก ข้าได้ชิงตัวเจ้ามาในคืนสมรสเพื่อปกป้องเจ้าให้เป็นของข้าเพียงผู้เดียว มิให้ชายใดได้เชยชมก่อนหน้า ข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครองเจ้า โอ้ ที่รักของข้า... บัดนี้ข้าใคร่จะพักผ่อนสักครู่"
กล่าวจบ เขาก็เอนศีรษะลงบนตักของนาง หลับใหลพลางส่งเสียงกรนดังก้องราวเสียงฟ้าคำราม ขณะที่ขาทั้งสองข้างทอดยาวจรดผืนน้ำ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองยอดไม้และเหลือบเห็นกษัตริย์ทั้งสองแอบซ่อนตัวอยู่ นางจึงค่อย ๆ เลื่อนศีรษะของปีศาจออกจากตักอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วส่งสัญญาณเรียกกษัตริย์ทั้งสองลงมา
"ลงมาเถิด มิจำเป็นต้องหวาดกลัวมัน"
ทว่าสองกษัตริย์กลับหวาดหวั่นหนักยิ่งกว่าเดิม พลางส่งสัญญาณตอบกลับว่า
"ขออ้อนวอนต่อเจ้า ข้ามิอาจลงไปได้"
แต่หญิงสาวยืนกราน
"ข้าขอร้องต่อท่านทั้งสอง จงลงมาเถิด หากมิยอมเชื่อฟัง ข้าจะปลุกสามีของข้าให้ลุกขึ้น แล้วท่านทั้งสองจะพบจุดจบที่แสนโหดร้าย!"
เมื่อเป็นเช่นนี้ กษัตริย์ทั้งสองจึงจำต้องลงมาด้วยความหวาดกลัว นางจึงก้าวเข้าหาพวกเขาพลางกล่าวว่า
"จงปรนเปรอข้าเสียโดยพลัน มิเช่นนั้นข้าจะปลุกปีศาจให้ฆ่าพวกท่านเดี๋ยวนี้"
กษัตริย์ทั้งสองตกตะลึงและพยายามปฏิเสธ
"โอ้ ท่านผู้เลอโฉม! ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด ข้าหวาดกลัวสามีของท่านเกินกว่าจะกระทำเช่นนั้น"
แต่หญิงสาวหาได้ยินยอมไม่ นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
"ข้าขอร้องต่อสวรรค์! หากท่านไม่ทำตามที่ข้าต้องการ ข้าจะปลุกเขาให้ตื่นแล้วปลิดชีพพวกท่านเสีย"
ด้วยความหวาดกลัว กษัตริย์ชาห์ รียาร์จึงเอ่ยขึ้นกับพระอนุชา
"น้องชาย ข้าว่าเจ้าทำตามที่นางต้องการเถิด"
แต่ชาห์ ซามานรีบตอบกลับว่า
"ข้ามิยอมกระทำเป็นคนแรกแน่ ท่านจงทำก่อนเถิด แล้วข้าค่อยทำ"
ทั้งสองเถียงกันไปมา หญิงสาวจึงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์
"ไยพวกท่านถึงยังมัวลังเล! หากมิรีบทำ ข้าจะปลุกปีศาจขึ้นมาจัดการกับพวกท่านเดี๋ยวนี้"
ท้ายที่สุด กษัตริย์ทั้งสองจำต้องทำตามคำบัญชาของหญิงสาว ด้วยความหวาดกลัวต่อฤทธานุภาพของปีศาจ ครั้นเสร็จสิ้นแล้ว นางก็เอื้อมมือหยิบถุงใบหนึ่งออกมา หยิบเชือกเส้นหนึ่งขึ้นโชว์ซึ่งมีแหวนทองคำร้อยเรียงอยู่ถึงห้าร้อยเจ็ดสิบวง แล้วเอ่ยถาม
"รู้หรือไม่ว่าแหวนเหล่านี้คืออะไร?"
กษัตริย์ทั้งสองส่ายหน้า หญิงสาวจึงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"แหวนเหล่านี้เป็นของชายห้าร้อยเจ็ดสิบคน ที่เคยนอนกับข้าบนเขาของปีศาจโง่เง่าตนนี้ แล้วพวกท่านเล่า จงถอดแหวนของพวกท่านออกมา"
เมื่อได้ยินดังนั้น กษัตริย์ทั้งสองจึงจำต้องมอบแหวนของตนให้แก่นาง หญิงสาวจึงกล่าวว่า
"ในคืนวิวาห์ ปีศาจร้ายชิงตัวข้าไปซ่อนในหีบลึกซึ่งถูกขังไว้ด้วยแม่กุญแจเจ็ดดอก และจมอยู่ก้นมหาสมุทร มันมั่นใจว่าไม่มีใครแย่งข้าไปได้ แต่มันหารู้ไม่ว่าโชคชะตามิอาจขวางกั้น หญิงใดปรารถนา ย่อมได้สิ่งนั้นมาเป็นของตน ต่อให้บุรุษปฏิเสธเพียงใดก็ไม่อาจขัดขวาง!"
ดังคำโบราณกล่าวไว้—
"อย่าวางใจหญิง!
อย่าหลงเชื่อใจนาง!
น้ำตานางเกิดจากกลอุบาย!
คำรักที่เอื้อนเอ่ย—
ล้วนปนเปื้อนเล่ห์กล!
ดูเถิด ยุซุฟยังต้องพ่าย!
อะดัมยังถูกขับไล่!
ด้วยมารยาของสตรี!"
มีผู้หนึ่งกล่าวไว้ว่า:
"อย่าได้กล่าวโทษเลย มนุษย์เอ๋ย!
ความเกรี้ยวกราดอาจพุ่งทะยานไร้ขอบเขต
ความผิดของข้านั้นหาได้ร้ายแรง เทียบเท่ากับความผิดที่เจ้ากล่าวโทษไม่
หากข้าเป็นเพียงคนหนึ่งที่ตกหลุมรัก
ก็หาใช่เรื่องแปลกเลย เพราะยังมีอีกมากมายที่ประสบเคราะห์เดียวกัน
น่าอัศจรรย์นัก! ผู้ใดที่สามารถรอดพ้นจากเล่ห์กลสตรีได้
เขาผู้นั้นย่อมควรแก่การยกย่องเหนือผู้ใด!"
เมื่อได้ยินคำเหล่านั้น ทั้งสองถึงกับตกตะลึง แล้วนางก็ละจากพวกเขา กลับไปหาจินนีดังเดิม วางศีรษะของมันลงบนตักพลางกระซิบเบา ๆ ว่า "จงรีบไปเสียเถิด ก่อนที่มันจะตื่น และหลีกพ้นไปจากเงื้อมมือของมันให้ไกลที่สุด"
ทั้งสองรีบเร่งออกเดินทาง มุ่งหน้ากลับไปพลางพึมพำ "ผู้สร้างสวรรค์! ผู้สร้างสวรรค์! มหาอำนาจและราชศักดิ์ทั้งปวงเป็นของพระองค์" แล้วกล่าวแก่กันว่า "จงดูเถิด พี่ชายเอย! สตรีผู้นี้กลับสามารถครอบครองจินนีผู้มีฤทธานุภาพยิ่งนัก แล้วมนุษย์เยี่ยงข้าจะรอดพ้นจากเล่ห์กลของสตรีได้อย่างไร? ในเมื่อแม้แต่ปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังต้องพ่ายแพ้! เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าควรกลับบ้านเมือง และปฏิญาณตนว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับสตรีอีกต่อไป"
ดังนั้น ทั้งสองจึงเร่งเดินทางกลับสู่ราชสำนักของกษัตริย์ชาห์ เรียร์ และถึงค่ายหลวงในรุ่งเช้าของวันที่สาม เมื่อกลับถึงพระราชวัง พระองค์ทรงเรียกประชุมอำมาตย์ เสนาบดี และข้าราชบริพาร แล้วพระราชทานเสื้อเกียรติยศแก่รองราชา ก่อนมีรับสั่งให้เตรียมขบวนเสด็จกลับพระนคร
เมื่อเสด็จกลับถึงบัลลังก์ พระองค์มีรับสั่งเรียกมหาอำมาตย์ ซึ่งเป็นบิดาของสองพี่น้องที่ (อินชาผู้ครองสวรรค์) จะถูกกล่าวถึงในภายหลัง แล้วตรัสว่า "ข้าสั่งให้เจ้าจับตัวราชินีไปประหารเสีย เพราะนางละเมิดสัตย์สาบานและทรยศต่อข้า"
มหาอำมาตย์จึงนำตัวนางไปยังลานประหาร และปลิดชีวิตของนางตามพระบัญชา จากนั้น พระราชาชาห์ เรียร์ทรงชักพระแสงดาบขึ้น แล้วเสด็จเข้าไปยังเขตพระตำหนักฝ่ายใน สังหารนางสนมและเหล่าข้ารับใช้จนสิ้น ทรงปฏิญาณด้วยสัตย์อันแน่นแฟ้นว่า "ภรรยาทุกคนที่ข้าสมรสด้วย จะถูกปลิดพรหมจรรย์ในคืนแรก แล้วถูกประหารในรุ่งอรุณถัดไป เพื่อป้องกันเกียรติของข้า"
"เพราะในโลกนี้ ไม่มีสตรีผู้ใดที่บริสุทธิ์ซื่อสัตย์เลย!"
ไม่นานนัก ชาห์ ซามานทรงทูลขอลากลับพระนครของพระองค์ และออกเดินทางกลับโดยมีขบวนคุ้มกัน จนกระทั่งเสด็จถึงพระราชอาณาจักรของพระองค์เอง
ขณะเดียวกัน กษัตริย์ชาห์ เรียร์ทรงรับสั่งให้มหาอำมาตย์ นำตัวหญิงสาวพรหมจารีคนใหม่เข้าวังเพื่อเป็นพระชายา เมื่อนางถูกพามาในคืนแรก พระองค์ทรงร่วมอภิรมย์กับนางตลอดราตรี และเมื่อตะวันทอแสง พระองค์มีรับสั่งให้มหาอำมาตย์ตัดศีรษะนางเสีย อำมาตย์จำต้องปฏิบัติตามด้วยความหวาดกลัวต่อพระราชอำนาจ
และนี่คือธรรมเนียมที่ดำเนินมาถึง สามปีเต็ม
และนี่คือธรรมเนียมที่ดำเนินมาถึง สามปีเต็ม
ทุกคืน กษัตริย์ชาห์ เรียร์ทรงอภิเษกกับหญิงสาวพรหมจารี และทุกเช้า พระองค์ทรงประหารพวกนางเสีย
จนประชาราษฎร์โอดครวญ สาปแช่ง และภาวนาให้พระองค์และราชวงศ์ล่มสลาย มารดาต่างร่ำไห้ ปกป้องบุตรสาวจนบ้านเมืองแทบไร้หญิงสาวพรหมจารีให้เลือกสรร
ในที่สุด พระองค์มีรับสั่งให้มหาอำมาตย์ ซึ่งเป็นผู้ทำหน้าที่ประหารเหล่าสตรี ให้หาหญิงพรหมจารีมาเป็นเจ้าสาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ มหาอำมาตย์กลับหาสตรีผู้เหมาะสมมิได้ ความกังวลและความหวาดกลัวต่อโทษทัณฑ์ทำให้เขาทุกข์ใจยิ่งนัก
บังเอิญว่า มหาอำมาตย์มีบุตรสาวสองคน คนพี่ชื่อ ชาห์ เรซาด น้องชื่อ ดุนยาซาด
ชาเฮราซาดเป็นสตรีผู้มีปัญญาล้ำลึก นางศึกษาหนังสือ ประวัติศาสตร์ ตำนานของกษัตริย์ในอดีต เรื่องราวของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่และเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ล่วงผ่านมา จนกล่าวกันว่านางรวบรวมหนังสือประวัติศาสตร์ถึง หนึ่งพันเล่ม
นางท่องบทกวีของกวีเอกได้โดยไม่ผิดพลาด ศึกษาศาสตร์และศิลป์หลากแขนง มีปฏิภาณไหวพริบเป็นเลิศ งดงามทั้งกิริยาและสติปัญญา
ในวันนั้นเอง นางเอ่ยถามบิดาว่า "เหตุใดข้าจึงเห็นท่านเคร่งเครียดนัก? ดูเถิด มหากวีเคยกล่าวไว้ว่า..."
จงบอกแก่ผู้ที่มีความโศกเศร้าเถิดว่า * ความทุกข์จะไม่คงอยู่ตลอดไป
ดั่งเช่นที่ความสุขไร้วันพรุ่ง * ความเศร้าก็จะผ่านพ้นไปเช่นกัน"
เมื่อมหาเสนาบดีได้ยินคำเหล่านี้จากบุตรสาวของตน เขาก็เล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับกษัตริย์ จากนั้นนางจึงกล่าวว่า
"ข้าแต่บิดา! นานเท่าใดกันที่การเข่นฆ่าสตรีจะดำเนินต่อไป? มิให้ข้าบอกท่านถึงสิ่งที่อยู่ในใจข้า เพื่อให้ทั้งสองฝ่ายพ้นจากหายนะนี้หรือ?"
เสนาบดีจึงตอบว่า "ว่ามาเถิด บุตรข้า"
นางกล่าวว่า "ข้าปรารถนาให้ท่านถวายข้าแด่กษัตริย์ชาห์ รียาร์เพื่อเป็นชายา ไม่ว่าข้าจะรอดชีวิตหรือไม่ก็ตาม ขอให้ข้าได้เป็นเครื่องไถ่บาปแก่ธิดาบริสุทธิ์ทั้งหลายแห่งอาณาจักร และเป็นผู้ปลดปล่อยพวกนางจากเงื้อมมือของพระองค์"
เมื่อได้ฟังดังนั้น เสนาบดีก็เดือดดาลและกล่าวว่า
"ด้วยนามแห่งผู้สร้างสวรรค์! โอ้ลูกสาวผู้โง่เขลา เจ้ามีใจคิดสิ่งใดกันจึงกล้านำชีวิตตนไปเสี่ยงเช่นนี้! ช่างห่างไกลจากปัญญาและเต็มไปด้วยความโง่เขลาเหลือเกิน! จงรู้ไว้เถิดว่าผู้ซึ่งไร้ประสบการณ์ในโลกีย์มักตกอยู่ในเคราะห์กรรม และผู้ที่มิได้คำนึงถึงผลลัพธ์ ย่อมไม่อาจรักษามิตรภาพไว้ได้ คนทั่วไปกล่าวไว้ว่า—
'ข้านั้นเอนกายอยู่โดยไร้กังวล จนกระทั่งความเจ้ากี้เจ้าการนำความวุ่นวายมาสู่ข้าเอง'"
แต่ธิดาผู้แน่วแน่ของเขากลับกล่าวขึ้นว่า
"บิดาเอ๋ย! ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องทำความดีนี้ให้จงได้ หากพระองค์จะประหารข้า ก็ให้มันเป็นเช่นนั้นเถิด เพราะข้าจะตายเพื่อไถ่บาปแทนสตรีทั้งหลาย"
เสนาบดีถามว่า "บุตรข้า แล้วเจ้าจะได้อะไรจากการสละชีวิตนี้?"
นางตอบว่า "ข้าไม่สนว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น มันต้องเป็นเช่นนี้!"
เสนาบดีโกรธจัดและตำหนินางอย่างรุนแรงก่อนจะกล่าวว่า
"แท้จริงแล้ว ข้ากลัวว่าเจ้าจะต้องพบจุดจบเช่นเดียวกับวัวและลาในเรื่องของชาวนา"
นางจึงถามว่า "แล้วเหตุใดกันจึงเกิดขึ้นกับวัวและลา, โอ้บิดา?"
มหาเสนาบดีจึงเริ่มเล่าเรื่องราวของ—
"นิทานวัวกับลา"
"ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพ่อค้าผู้หนึ่งซึ่งมั่งคั่งทั้งทรัพย์สินและข้าทาส อีกทั้งยังมีฝูงวัวและอูฐมากมาย เขามีภรรยาและบุตร และตั้งถิ่นฐานอยู่ในชนบท ใช้ชีวิตมุ่งมั่นอยู่กับการเกษตรกรรม
ผู้สร้างสวรรค์ประทานพรให้เขาสามารถเข้าใจภาษาของสัตว์ทั้งปวง ไม่ว่าจะเป็นนกหรือเดรัจฉาน ทว่าเขาถูกกำหนดโทษประหารหากเปิดเผยความลับนี้แก่ผู้ใด ดังนั้นเขาจึงปกปิดความสามารถนี้ไว้ด้วยความหวาดกลัว
ในโรงวัวของเขา มีวัวตัวหนึ่งและลาตัวหนึ่งถูกผูกล่ามไว้เคียงกัน วันหนึ่ง ขณะที่พ่อค้านั่งอยู่ใกล้ ๆ กับเหล่าข้าทาส และลูก ๆ ของเขากำลังเล่นกันอยู่ เขาได้ยินวัวกล่าวกับลา
"ขอให้เจ้ามีสุขภาพแข็งแรง, โอ้บิดาแห่งการตื่น! เจ้าช่างเป็นสัตว์ที่มีชีวิตสุขสบายเสียนี่กระไร! เจ้าพักอยู่ในโรงเรือนอันสะอาด มีคนคอยดูแลปัดกวาด และอาหารของเจ้าคือข้าวบาร์เลย์ที่ผ่านการร่อนมาอย่างดี น้ำดื่มของเจ้าก็บริสุทธิ์ใสสะอาด ในขณะที่ข้าต้องถูกนำออกไปในยามเช้ามืด มีแอกหนักถูกสวมลงบนคอ และข้าต้องไถพรวนแผ่นดินตั้งแต่ฟ้าสางจนตะวันลับขอบฟ้า"
"ข้าต้องตรากตรำทำงานหนักจนร่างแทบแหลกสลาย ถูกเฆี่ยนตีอย่างไร้ความปรานีจนแผลเต็มตัว แล้วเมื่อยามค่ำ พวกมันก็เพียงโยนฟางผสมฝุ่นละอองให้ข้ากิน ข้าต้องนอนท่ามกลางมูลสัตว์และกลิ่นเหม็นคลุ้งตลอดคืน"
"ส่วนเจ้านั้นได้เอนกายอยู่ในที่นุ่มสะอาด มีคนดูแลเป็นอย่างดี เว้นเสียแต่ว่าหากเจ้านายมีธุระจำเป็น ก็เพียงนำเจ้าไปใช้เดินทางสู่เมืองแล้วกลับมาพักผ่อนเช่นเดิม ขณะข้าต้องตรำงานหนักจนสังขารอิดโรย เจ้ากลับนอนอย่างสุขสบาย ข้าต้องทนหิวโหย ในขณะที่เจ้ากินอิ่มหนำ ข้าต้องถูกข่มเหง ในขณะที่เจ้าถูกเอาอกเอาใจ"
เมื่อวัวกล่าวจบ ลาจึงหันมาตอบว่า
"โอ้เจ้าวัวหน้ากว้าง! เจ้านี่ช่างเขลาเสียจริง! คนที่เรียกเจ้าว่าหัววัวนั้น หาได้พูดผิดไม่ เพราะเจ้านั้นไร้ทั้งปัญญาและความสามารถ เจ้าช่างเป็นตัวโง่เขลาสิ้นดี! เจ้าหาได้รู้จักฟังคำแนะนำของผู้มีปัญญาไม่"
"เจ้ามิเคยได้ยินคำกล่าวของบัณฑิตหรือว่า—
'ข้าต้องทนตรากตรำเพื่อผู้อื่น
พวกเขาได้เสวยสุข ส่วนข้าต้องทนทุกข์
ดังเช่นย้อมผ้าที่ต้องดำขลับไปกับแดดจ้า
เพื่อให้ผู้อื่นได้สวมใส่เสื้อผ้าอันขาวสะอาด'"
โอ้ เจ้าโง่เอ๋ย เจ้าเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ทำงานหนักทุ่มเทเพื่อนายจนร่างกายทรุดโทรมและอ่อนล้า เพื่อความสบายของผู้อื่น เจ้าไม่เคยได้ยินสุภาษิตหรือว่า 'หากไร้ผู้นำ ย่อมหลงทาง' หรือไร?
เจ้าตื่นแต่เช้ามืดเพื่อละหมาด แล้วออกไปทำงาน ไม่กลับมาจนตะวันตกดิน ตลอดทั้งวันต้องเผชิญความลำบากทุกประการ ไม่ว่าจะถูกตี ถูกด่าว่า หรือถูกบังคับ แต่จงฟังข้าให้ดีเถิด พี่โคเอ๋ย! เมื่อพวกเขาผูกเจ้าไว้กับรางหญ้าเน่า เจ้าใช้เท้าหน้าขุดพื้น ใช้เท้าหลังเตะ ใช้เขาขวิด และร้องเสียงดัง พวกเขาก็คิดว่าเจ้ายินดีและพอใจ และเมื่อพวกเขาโยนอาหารให้ เจ้าก็กระโจนเข้าใส่ด้วยความตะกละ รีบเร่งกินจนพุงอ้วนพี
แต่หากเจ้าทำตามคำแนะนำของข้า ชีวิตเจ้าจะดีขึ้นและสบายยิ่งกว่าชีวิตของข้าเสียอีก เมื่อเจ้าออกไปทุ่งนาและพวกเขานำแอกมาใส่คอ จงล้มตัวลงนอนและอย่าลุกขึ้น แม้ว่าพวกเขาจะตี ถ้าเผลอลุกขึ้น ก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง และเมื่อพวกเขานำเจ้ากลับมาและโยนถั่วให้ ก็ตีลังกาถอยหลัง สูดดมอาหารเพียงเล็กน้อย แล้วถอยห่าง อย่าลิ้มลองมัน กินแค่ฟางและแกลบ ทำตัวเหมือนเจ็บป่วย และทำเช่นนี้สักวันหรือสองวัน หรือแม้กระทั่งสามวัน เจ้าจะได้พักจากความเหน็ดเหนื่อยทั้งหลาย
เมื่อโคได้ยินเช่นนั้น รู้ว่าลามีเจตนาดี จึงขอบคุณและอวยพรให้ลามีความสุข กล่าวว่า "คำแนะนำของเจ้าช่างถูกต้องนัก"
รุ่งขึ้น คนเลี้ยงนำโคไปไถนา ผูกแอกไว้ตามปกติ แต่โคเริ่มเกียจคร้านตามที่ลาสอน คนเลี้ยงเฆี่ยนตีจนแอกหัก แต่โคยังคงนอนนิ่งไม่ลุกขึ้น คนเลี้ยงโกรธจัด เฆี่ยนตีจนโคสิ้นหวังในชีวิต แต่ถึงกระนั้น โคก็ยังนอนนิ่งจนค่ำ เมื่อถูกพากลับคอก โคไม่ยอมกินอาหาร ทำให้คนเลี้ยงประหลาดใจ
เช้าวันต่อมา คนเลี้ยงเห็นรางหญ้ายังเต็มไปด้วยถั่วและฟางแห้ง แต่โคยังนอนนิ่งไม่แตะต้องอาหารเลย คิดว่าโคคงป่วยแน่ จึงไปบอกนายว่า
"นายท่าน โคป่วยหนัก มันไม่กินอาหารเลยตั้งแต่เมื่อคืน"
นายซึ่งได้ยินบทสนทนาระหว่างโคกับลา จึงสั่งว่า
"เอาลาตัวนั้นมาใส่แอกแทน ให้มันทำงานแทนโค"
คนเลี้ยงนำลามาใส่แอก และบังคับให้ไถนาทั้งวัน ลาถูกเฆี่ยนตีจนหลังแสบทุรน กีบเท้าบวม คอถลอกด้วยแอกหนัก จนเมื่อกลับมาถึงคอก ลาแทบลากขาไม่ไหว
ขณะที่โคนอนพักอย่างสบาย กินอาหารอิ่มท้อง พลางอวยพรลาในใจที่ให้คำแนะนำดีๆ โดยไม่รู้เลยว่าลาต้องทนทุกข์เพราะความคิดของมัน
เมื่อถึงค่ำ ลากลับมาถึงคอก โคลุกขึ้นต้อนรับด้วยความยินดี กล่าวด้วยน้ำเสียงสดใสว่า
"ขอให้เจ้าได้รับข่าวดี พ่อปลุกข้า! เพราะเจ้า วันนี้ข้าพักผ่อนเต็มที่และกินอิ่ม"
แต่ลามองโคด้วยความโกรธ ไม่ตอบแม้แต่คำเดียว ในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจที่ให้คำแนะนำโง่ๆ ลาตำหนิตนเองว่า
"นี่คือผลของความโง่เขลา ข้าอยู่สุขสบายดีแท้ๆ แต่กลับยื่นมือเข้าไปหาเรื่องเอง ควรตระหนักถึงคุณค่าของตนเองและความสูงส่งแห่งสายเลือด"
กวีได้กล่าวไว้ว่า:
"แม้นแมลงตอมใบกะเพรา
ก็ใช่ว่าความงามของมันจะจางหาย
แม้แมงมุมและแมลงจะสิงสถิต
ก็ใช่ว่าความสูงศักดิ์แห่งท้องพระโรงจะหมองมัว
เปลือกหอยอาจมีค่าบางครา
แต่หยดไข่มุกนั้น หาได้ด้อยค่าไม่"
เจ้าลาต้องหาวิธีหลอกล่อให้โคกลับไปทำงาน ไม่เช่นนั้นต้องถึงแก่ความตาย ลาจึงเดินกลับไปยังรางหญ้าด้วยความเหนื่อยล้า ขณะที่โคกล่าวขอบคุณและอวยพรให้ลามีความสุข
เสนาบดีกล่าวกับบุตรสาวว่า "หากเจ้ายืนกรานที่จะทำเช่นนั้น ชีวิตเจ้าก็จะต้องพินาศ ฉะนั้นจงนิ่งเสียเถิด อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงเลย ข้าให้คำแนะนำด้วยความปรารถนาดีต่อเจ้า"
บุตรสาวตอบว่า "แต่ข้าต้องไปพบกับกษัตริย์และอภิเษกกับพระองค์"
เสนาบดีว่า "อย่าทำเช่นนั้น" แต่บุตรสาวยืนยันว่า "ข้าต้องทำจริงๆ"
เสนาบดีจึงกล่าวว่า "หากเจ้าไม่หยุดพูด ข้าจะทำกับเจ้าเหมือนที่พ่อค้าทำกับภรรยา"
บุตรสาวถามว่า "แล้วพ่อค้าทำอย่างไรหรือ?"
เสนาบดีเล่าต่อว่า "หลังจากลากลับมา พ่อค้าออกไปยังลานบ้านพร้อมภรรยาและลูกๆ เพราะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ลานนั้นสามารถมองลงไปยังคอกวัวได้ ขณะนั่งเล่นกับลูกๆ พ่อค้าได้ยินลาพูดกับโคว่า
'พี่โคใหญ่ พรุ่งนี้พี่จะทำอะไร?'
โคตอบว่า 'ก็จะทำตามคำแนะนำของเจ้าอีกน่ะสิ คำแนะนำเจ้านั้นดีเยี่ยม ข้าได้พักผ่อนอย่างสบาย ข้าจะปฏิเสธอาหาร ทำท่าท้องอืดและแสร้งว่าป่วย'
ลารีบส่ายหัวและกล่าวว่า 'อย่าทำเช่นนั้นเลย พี่โคเอ๋ย ข้าได้ยินนายสั่งคนเลี้ยงว่า หากโคไม่ยอมลุกไปทำงานตอนเช้า หรือไม่กินอาหารในวันนี้ จงนำโคไปให้คนฆ่าสัตว์เชือดและแจกจ่ายเนื้อให้คนยากไร้ และนำหนังมาทำเป็นเครื่องใช้ ข้ากลัวว่าเจ้าจะต้องพบกับเคราะห์ร้าย'
โคได้ยินดังนั้นก็หวาดหวั่น ลุกขึ้นทันที พลางขอบคุณลาและกล่าวว่า 'พรุ่งนี้ข้าจะลุกไปทำงานแต่เช้า' จากนั้นก็รีบกินอาหารจนหมดและเลียรางจนเกลี้ยง
รุ่งเช้า พ่อค้าและภรรยาเดินไปดูโคในคอก โคเห็นนายก็ตวัดหาง ผายลม และกระโดดโลดเต้นด้วยความกระตือรือร้น จนพ่อค้าหัวเราะเสียงดังล้มลงกับพื้น ภรรยาถามว่า 'หัวเราะเรื่องอะไร?'
พ่อค้าตอบว่า 'ข้าได้ยินและเห็นสิ่งหนึ่ง แต่บอกไม่ได้ มิฉะนั้นจะต้องตาย'
ภรรยาว่า 'เจ้าต้องบอกให้ข้ารู้ แม้จะต้องตายก็ตาม'
พ่อค้าปฏิเสธ แต่ภรรยายืนกรานไม่ยอมเลิกรา บอกว่าจะเลิกเป็นภรรยาหากพ่อค้าไม่บอกความจริง นางร้องไห้จนพ่อค้าจำใจต้องยอม
พ่อค้าจึงสั่งให้เรียกบิดามารดา ญาติพี่น้อง และเพื่อนบ้านทั้งหมดมา พร้อมทั้งตามผู้พิพากษามาเป็นพยาน เพราะตั้งใจจะบอกความจริงและตายตามคำสาบาน
เมื่อผู้คนมาพร้อมหน้า พ่อค้ากล่าวว่า 'เรื่องนี้เป็นเรื่องแปลก หากข้าเปิดเผยความลับ ข้าจะต้องตาย' ทุกคนพยายามเตือนภรรยาให้หยุดดื้อดึง แต่นางก็ไม่ยอม
พ่อค้าจึงลุกขึ้นไปยังห้องอาบน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย เตรียมพร้อมจะกลับมาเล่าเรื่องและยอมตายตามคำสาบาน"
ในคราวนั้น พ่อค้าผู้หนึ่งมีแม่ไก่อยู่ถึงห้าสิบตัว โดยมีไก่ตัวผู้ตัวหนึ่งเป็นหัวหน้า ขณะที่พ่อค้ากำลังเตรียมตัวกล่าวลาญาติพี่น้องก่อนจะเปิดเผยความลับและตาย จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงสุนัขตัวหนึ่งในคอกส่งเสียงพูดกับไก่ตัวผู้ ซึ่งกำลังกระพือปีก ขันเสียงดัง และกระโดดขึ้นหลังแม่ไก่ตัวแล้วตัวเล่าอย่างเพลิดเพลิน
"เจ้าพญาไก่ ทำไมจึงช่างโง่เขลาและไร้ยางอายเช่นนี้! ไม่ละอายบ้างหรือในวันที่นายของเรากำลังเตรียมตัวตาย!"
ไก่ตัวผู้ถามด้วยความสงสัยว่า "เกิดอะไรขึ้นในวันนี้รึ?"
สุนัขจึงตอบว่า "เจ้าไม่รู้หรือว่านายของเรากำลังจะตายเพราะต้องเปิดเผยความลับที่พระเจ้าประทานให้? ภรรยาของเขายืนกรานจะให้บอกความลับนั้น และทันทีที่บอก เขาจะต้องตาย แต่เจ้ากลับทำตัวสนุกสนานราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
ไก่หัวเราะพลางกล่าวว่า "ช่างโง่เขลานัก! หากไม่อาจจัดการกับภรรยาเพียงคนเดียวได้ ชีวิตก็ไม่ควรยืดยาวอีกต่อไป ดูอย่างข้าสิ ข้ามีแม่ไก่ถึงห้าสิบตัว ต้องคอยดูแล บางตัวก็ต้องทำให้พอใจ บางตัวก็ต้องดุและทำโทษ แต่ข้าก็ยังควบคุมพวกมันได้ทั้งหมด แต่นายของเรามีเพียงภรรยาหนึ่งคน กลับจัดการไม่ได้ น่าอับอายเสียจริง"
สุนัขจึงถามว่า "แล้วนายของเราควรทำอย่างไรจึงจะพ้นจากเรื่องนี้ได้?"
ไก่ตอบว่า "ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ไปตัดกิ่งหม่อนมา แล้วตีหลังนางให้เจ็บปวด ร้องว่า 'ข้าขออภัย ข้าจะไม่ถามอีกแล้ว' ตีซ้ำอีกครั้งเพื่อให้เข็ดหลาบ รับรองว่านางจะไม่กล้าตั้งคำถามอีก แล้วนายของเราจะมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย"
เมื่อพ่อค้าได้ยินเช่นนั้น จึงรีบไปตัดกิ่งหม่อนมามัดรวมกัน แล้วเรียกภรรยาเข้ามาในห้องเก็บของ อ้างว่าจะบอกความลับโดยไม่มีใครเห็น เมื่อภรรยาเข้ามา พ่อค้าล็อกประตูแล้วฟาดกิ่งหม่อนใส่หลัง ไหล่ ซี่โครง แขน และขา พลางตะโกนว่า "ยังจะถามอีกหรือไม่ เรื่องที่ไม่ใช่ธุระของตน!"
ภรรยาทนไม่ไหว ร้องไห้สะอื้นพลางกล่าวว่า "ข้าสำนึกแล้ว ข้าจะไม่ถามอีกต่อไป" จากนั้นจึงจูบมือและเท้าของพ่อค้าด้วยความสำนึกผิด เมื่อออกจากห้อง บรรดาญาติพี่น้องและเพื่อนบ้านต่างดีใจที่พ่อค้ารอดตาย ครอบครัวกลับมามีความสุขดังเดิม
เมื่อเสนาบดีเล่าจบ ก็กล่าวกับบุตรสาวว่า "หากไม่ยอมฟัง ข้าจะทำกับเจ้าดั่งพ่อค้าทำกับภรรยา"
แต่บุตรสาวตอบกลับอย่างแน่วแน่ว่า "ต่อให้เล่าเรื่องมากเพียงใด ก็จะไม่เปลี่ยนใจ ข้าจะไปเข้าเฝ้ากษัตริย์เอง และบอกว่าข้าได้ขอให้บิดายกข้าเป็นมเหสี แต่บิดาไม่ยอม เพราะไม่ต้องการให้หญิงอย่างข้าได้เป็นของกษัตริย์"
เสนาบดีถามว่า "จำเป็นต้องทำถึงเพียงนี้หรือ?"
บุตรสาวตอบว่า "ใช่"
เมื่อเสนาบดีพยายามทุกวิถีทางในการโน้มน้าว ทัดทาน และกล่าววิงวอน แต่บุตรสาวยังคงยืนกรานไม่เปลี่ยนใจ จึงตัดสินใจเข้าเฝ้ากษัตริย์ชาห์ รียาร์ หลังถวายพระพรและจูบพื้นเบื้องพระพักตร์ เสนาบดีจึงกราบทูลเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ พร้อมทั้งแจ้งว่าตั้งใจจะนำบุตรสาวมาในคืนนั้น
กษัตริย์ชาห์ รียาร์ทรงแปลกพระทัยยิ่งนัก เพราะเคยตรัสยกเว้นบุตรสาวเสนาบดีเป็นพิเศษ จึงมีรับสั่งว่า
"โอ้ เสนาบดีผู้ภักดีนักหนา เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? เจ้าย่อมรู้ว่าข้าได้สาบานต่อผู้ทรงยกฟ้าสวรรค์ว่า หลังจากข้าเข้าไปหานางในคืนนี้ รุ่งเช้าจะสั่งให้เจ้าประหารนาง และหากเจ้าไม่ทำ ข้าจะฆ่าเจ้าแทนโดยไม่ละเว้น"
เสนาบดีทูลตอบว่า
"ขอพระผู้เป็นเจ้าทรงนำพาพระองค์ไปสู่เกียรติยศและยืดพระชนม์ชีพให้ยาวนาน พระราชาผู้ยิ่งใหญ่ นางเป็นผู้ตัดสินใจเอง ทั้งหมดนี้ข้าได้บอกแก่นางแล้ว แต่ไม่เป็นผล นางยังคงยืนกรานจะอยู่กับพระองค์ในคืนนี้"
กษัตริย์ชาห์ รียาร์ทรงยินดีนักและตรัสว่า
"ดีแล้ว ไปเตรียมนางให้พร้อม แล้วนำมาหาข้าในคืนนี้"
เมื่อเสนาบดีกลับมาพบลูกสาว จึงบอกข่าวตามรับสั่งพร้อมกล่าวว่า
"ขอผู้สร้างสวรรค์อย่าได้ทำให้พ่ออ้างว้างเพราะการสูญเสียเจ้า"
แต่ชาเฮราซาดกลับยินดีเป็นล้นพ้น จึงเตรียมสิ่งจำเป็นทั้งหมด และกล่าวกับน้องสาว ดุนยาซาดว่า
"จงฟังให้ดี เมื่อข้าเข้าไปหากษัตริย์แล้ว จะส่งคนไปตามเจ้า เมื่อมาถึงและเห็นว่ากษัตริย์ได้ครอบครองข้าแล้ว จงกล่าวกับข้าว่า 'โอ้ พี่หญิง หากยังไม่ง่วง โปรดเล่านิทานเรื่องใหม่ที่น่ารื่นรมย์เพื่อให้เวลาผ่านไปอย่างรื่นเริง' ข้าจะเล่าเรื่องที่จะนำพาให้เรารอดพ้น หากพระผู้เป็นเจ้าทรงโปรด และจะเปลี่ยนแปลงจิตใจของกษัตริย์จากความกระหายเลือด"
ดุนยาซาดรับปากด้วยความยินดี
ครั้นถึงยามค่ำ เสนาบดีพาชาเฮราซาดไปเฝ้ากษัตริย์ ผู้ซึ่งยินดีนักเมื่อเห็นนาง จึงตรัสถามว่า
"ได้นำสิ่งที่ข้าต้องการมาหรือไม่?"
เสนาบดีตอบว่า "พาเจ้ามาแล้ว"
เมื่อกษัตริย์พานางขึ้นสู่แท่นบรรทมและเริ่มเล่นรัก นางก็ร้องไห้ ทำให้กษัตริย์ถามว่า
"เป็นอะไรไป?"
นางตอบว่า
"โอ้ พระราชาผู้ยิ่งใหญ่ ข้ามีน้องสาวคนหนึ่ง ขออนุญาตลานางในคืนนี้ก่อนรุ่งสาง"
กษัตริย์จึงส่งคนไปเรียกดุนยาซาด นางเข้ามาและถวายบังคมอย่างนอบน้อม กษัตริย์อนุญาตให้นางนั่งอยู่ที่ปลายเตียง
เมื่อถึงยามเที่ยงคืน ชาเฮราซาดตื่นขึ้นและส่งสัญญาณให้น้องสาว ดุนยาซาดจึงกล่าวว่า
"โอ้ พี่หญิง โปรดเล่าเรื่องใหม่ที่น่ารื่นรมย์เพื่อให้ยามค่ำคืนผ่านไปอย่างเพลิดเพลิน"
ชาเฮราซาดตอบว่า
"ยินดีนัก หากกษัตริย์ผู้ศักดิ์สิทธิ์และเปี่ยมด้วยพรนี้ทรงอนุญาต"
กษัตริย์ซึ่งนอนไม่หลับและกระสับกระส่ายจึงตรัสว่า
"เล่ามาเถิด"
ชาเฮราซาดยินดีนัก และเริ่มเล่านิทานในคืนแรกของ “พันหนึ่งราตรี” ด้วยเรื่องราวของ…
Eromantasy [by] B.Zab
